![Ninakkay Matram [Just For UU ]](http://3.bp.blogspot.com/-ps-SbnzapfQ/VHXoN7KoTJI/AAAAAAAACwU/XsUlGaT1ack/s759/Regular%2BPosts.jpg)
Thanks. I ll reply on the next post.
From: Bhai (Kirankumar PY)
You are one of the coolest dude I have met, trying new things, no worries about poepl sa. You take everything positively. thats the best part. Good Luck
Thanks a lot Bhai, I ll reply on the next post.
From: Sureshbabu
MACHI! You were taking initiatives. Making fun. I enjoyed being* with you.
*Gramatical Mistake Corrected ;-) coz it may sound different.. hehe
Thanks Macha, I ll reply on the next post.
From: Govind
I like the funny surrouding that you create always. Friendly always.
Thanks Govind. I ll reply on the next post.
From: Vemula
I like your pro- activeness, ur involvement for distributing the food items in the bus.
I swear, this is most interesting compliment i got, because I hardly talked with you vemula when I was in office. Thanks a lot.
From: Pandey
For all good & "BAD" things sharing with me :-)
Thanks a lot Pandey .. It is always best to be with you.. Sharing with you things.. But expecting still more help from you ;-)
We started from here in Thursday after noon. A lady divided as into groups and we were provided with badges representing the team and color code. Most of my friends were irritated because the lady who was doing all these activities was behaving like a teacher. We had lot fun in the bus. We were getting lot many chocolates and stuff like that as and when we won some events. It was fun... but the worst part of it was to lose my voice on the first day... Thank God... Otherwise my friends could have heard me singing... (Though i didn’t leave them ... I’ll come to it later).
We reached Taj- Chikmangalur by 8.00. We had an event called On-Board... Where each members are asked to climb upon a minimum number of bricks.. By that time I dropped the opinion of teacher label applied to our trainer.Well few words about them.
Well few words about them.
Chaya: She is a wonderful lady... looks a bit older than the other trainers. With full of energy, lot of concepts and ideas. I know they are paid for it, but still she was amazing.
Seema: When Chaya was introducing Seema, she said she is a mother of a 17 year old girl. None of us was able to digest it. She was quiet, but an efficient planner/organizer.
Then we had our dinner and were asked to assemble in the conference room at 7.30am. We 
guys had lot fun in night and I slept around 1.30.Though I managed to wake up at 6.30, I was late by four minutes.
One of my Manager and Architect were the time keepers and I was asked to pay Rs. 20 as fine... :(. But thank God, I wasn’t carrying my purse at that time, though I told him that I will pay him later.Then we had lot of fun events. Though they were team building events, it was quite informative. Every one where pulling one others leg and was having a great time.
One interesting event was Treasure Hunt with blind team mates. There was an observer from the other team, who was watching all the fun. I really found the way people help each other, how they depend on others. I was thinking how visually impaired really manage things... What would they imagine if I say that I have a red flower in my hand...?
In the afternoon we went out for drafting. I was not feeling well, so was not able to have Lunch. We reached there around 2.00. It was really a nice event. We have to build a raft called Tarzen Raft and we need to cross a distance and come back. I was one among the first group in the team to enter into the raft. We had a nice time as the first person in the front reverse the direction of the raft and I use to make it straight again. Then we changed the strategy and another guy who is a fresher in the team took control of the raft. It was really interesting.
After this event we came back to the Hotel. We all jumped in to the pool once we are back. Friends were trying to teach me swimming, but as usual not successful. Then we started playing. I came out of the pool after two hours while my friends were still enjoying the game. I joined some other friends who were playing chess in the lobby.
There was a bonfire and dance organized. But unfortunately I was forced to take the mic as no one was showing interest in dancing. Once we gained momentum all started dancing. I was helping some of my friends to dance. It was real fun.
As usual being 50% senti and 50% mental, I lost my mood due to some reason. I stopped dancing and started taking food. But my manager found me taking dinner and was announced to join them back along with some friends who were having food with me.More fun was when a waiter in the Taj demonstrated some magic tricks to us. It was good. But I was not able to regain my mood though I tried a lot. I sang a song for them but my voice was completely out...
I moved out from the group as I started feeling lonely.. I went to the pool, sat there playing with my mobile.On the Last day..
I got up early in the morning. I went around the Taj, took some snaps on my mobile. I walked on the road, talking with the nature. I wrote a poem sitting there. Nature was so fresh and serene.. I was longing for a company there... (As usual ;-) - desperate hehehe ).Trees on the two sides of the road, lush green landscapes, can’t explain that feeling. I call it as "WOW" in Microsoft terms. Later, we had some events. One among the best was transferring marbles using a pipe. I found a team work there, learning from the past, we won the event.
What I found interesting on the trip:
· My Time Keeper reminding me that I owe him something and I keep on hiding. ;-)
· Dancing on the bus...
· I normally don’t take initiative in interacting with people but had loads of fun interacting with everyone in this team.
· DJ’g the party. Later handed over to Chaya and another team mate.
· Fun with friends in the night.
· Making others dance.
· Passing Good comments on wrong time :-(
· I was asked to write some compliments about others. I wrote for few whom I felt should be appreciated for their activities in OBL including my time keeper. But I didn’t write anything about our Beer Belly members and few of my friends. I felt I should write it on my blog and send the link over to them coz that will be more interesting that writing something in a piece of paper. Even I did get some interesting compliments from people whom I’ve never expected a compliment. Will post them in the nest post.
· Ring a Ring roses play in the lake- as we were revolving around the same place for some time in the raft.
· Dancing with Chaya and one other friend in the team.
· Poems of my team mates.
· Team effort in transferring the marble.. We managed to transfer 11.
· Discussion on action item.
· Climate of Chikmangalur.
· Taj... :-) though I didn’t like the food.
· Another interesting thing was when I entered my room, I found a cashew tin. I opened it enjoyed it royally. Then I realized that it’s going to cost me Rs. 175. [God. I could have got ten packets here for the same cost :-)]
We started at 3.00 from there and reached office at nine with tons of memories which would be cherished forever.
I was walking here in the morning.. Loved to have a company @ that time .. and I found one.. Its none other than nature.. I loved her company..
Malayalam:
പ്രകൃതി പ്രകൃതി,
പ്രകൃതി പ്രകൃതി,
നിനക്കൊരു വരണ മാല്യം ചര്ത്താന്
എനിക്കൊരു മോഹം.
പച്ച പുതപ്പിട്ട പാടങ്ങളും
സ്വച്ച സുന്ദരമായൊഴുക്ം കാട്ടാറും
കായലും, കുളവും, മരവും, മയിലും,
പ്രണയിക്കുന്നു ഞാന് നിന്നെ
കളകളം പാടുന്ന പുഴയുടെ തീരത്ത്
വെറൂതെ ഇരിക്കുമ്പോള് നിന്നെ ഓര്മാവരും
നിന് മ്രുധു മന്ദ ഹാസത്തില് പൊഴിഞ്ഞ് പോയ്
എന്നുടെ മനസുമേന് ആത്മാവും
ഈ ഇളം കാറ്റ് എന്നെ തഴുകുമ്പോള്
നീ വന്നു പുല്കുന്ന പൊല് നിന് മാറില്
കവിത എഴുതുവാന് തോന്നുന്നു
നിന് മധന മോഹന സാമീപ്യാം.
ദുഖങ്ങളൊക്കെ മാറി അകലുന്നു
നിന് ചാരെ ഇരുന്നെന്നാല്
ശബ്ധത്തിനാകെ മധുര്യമേറുന്നു
നിനക്കു വേണ്ടി ഞാന് പാടുമ്പോള്
എവിടെയോ നിര്ത്തുവാനായി തുടങ്ങിയ
കവിത പോലും എന്തോ നിലയ്ക്കുന്നില്ല
നിനക്കായ് എഴുതിയ വരികളൊരോന്നും
ശ്രുതി മീട്ടി കൂയിലുകള് പാടുന്നു.
വരുമോ... വരുമോ...
വരുമോ നീയെന് പുളകിഥമയൊരു
മനസിന്റെ കൂടുകാരിയായ്
എന് ഹൃദയത്തിന് കളിഥൊഴിയായ്
English:
prakrithi prakrithi,
prakrithi prakrithi,
Ninakkoru varana maalyam charthan
Enikkoru moham.
Pacha puthappitta paadangalum
swacha sundaramaayozhukum katta arum
Kayalum kulavum maravum mayilum
Pranayikkunnu nyan ninne
kaLa kaLam padunna puzhayude theerathu
Veruthe irikkumpol ninne ormavarum
Nin mrudhu manda haasathil pozhinju poy
Ennude manasumen athmavum
i ilam kattu enne thazhukumpol
nee vannu pulkunna pol nin maril
Kavitha ezhuthuvan thonunnu
Nin madhana mohana samipyam
Dukhangalokke mari akalunnu
Nin chaare irunnennaal
Shabdhamthinake madhuryamerunnu
ninakku vendi nyan padumpol
evideyo nirthuvaanayi thudangiya
Kavitha polum entho nilaykkunnilla
Ninakkay ezhuthiya varikaLoronnum
shruthi meetti kuyilukal padunnu.
Varumo... varumo...
Varumo neeyen puLakithamayoru
Manasinte kootukaariyay
En hridhayathin kaLithozhiyaay.
This post is retained due to Jabir's Request .. Thanx a lot..
കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്ക്ക് മുന്പ് ഞാന് ഒരു വലിയ ആശുപത്രിക്ക് മുന്നില് നില്ക്കുകായിയരുന്നു. അച്ഛന് തീരെ സുഖമില്ല. ഡോക്ടര് എഴുതി തന്ന മരുന്നു വാങ്ങാന് ആ ആശുപത്രിയുടെ തന്നെ മരുന്നു വില്പന ശാലയുടെ മുന്നിലെ നീണ്ട നിരയില് അക്ഷമനായി നിന്നൂ
എന്റെ ചിന്തകളേ എന്തൊക്കെയോ വേട്ടയാടി കൊണ്ടിരുന്നു.. എങ്ങും തിരക്ക് തന്നെ.എന്തു കൊണ്ടോ ആ ആശുപത്രിയുടെ ചുറ്റുപാടു എനിക്കത്ര ഇഷ്ടപെട്റില്ല. ഒരു പക്ഷേ മുന്പ് company ചിലവില് ഒരു സ്വകാര്യ multispeciality ആശുപത്രിയില് കിടന്നത് കൊണ്ടാകാം. അച്ഛന് സര്ക്കാര് കാശ് കൊടുക്കുന്നത് കൊണ്ട് അവിടെ കിടന്നെ പറ്റു ..
ഇനിയും എന്റെ ഊഴം എത്തിയില്ല. എനിക്ക് ദേഷ്യം വന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. അവിടെ ഒരു സ്ത്രീ കയ്യില് ഒരു പേപ്പറുമായി ചിലരെ സമീപിക്കുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ മരുന്നു കിട്ടി. ഹോ ഭാഗ്യം. ഒന്നു കിട്ടിയല്ലോ. പെട്ടന്നു അച്ഛന് കിടക്കുന്ന മുറിയില് ഏത്തണം.
ഞാന് നടക്കാന് തുടങ്ങി. പെട്ടന്നു ആരോ വിളിച്ച പോലെ. തോന്നിയതാണോ? അല്ല .. ആരോ വിളിച്ചു. "മോനേ.."ഞാന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
"ഞാന് എല്ലാരോടും ചോദിച്ചു, ആരും സഹായിക്കാന് തയാറല്ല. ഈ മരുന്ന് അത്യാവശ്യമായി വാങ്ങണം. ഒന്നു സഹായിക്കുമോ".. ആ പേപ്പറുമായി നിന്ന സ്ത്രീ ആയിരുന്നു അതു. ഇതെത്ര കണ്ടിരിക്കുന്നു. ഞാന് ഓര്ത്തു. കാലേജ് ഇല് പോകുന്ന സമയത്ത് ബസ് സ്റ്റാന്ഡില് സ്ഥിരമായി കാണാം ഈ ഏര്പ്പാട്. ഞാന് ശ്ര ധക്കാതെ നടക്കാന് തുടങ്ങി.
"മോനേ ഒരു മാര്ഗവും ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടാ, അല്ലെങ്കില് അദ്ദേഹം...പകരം ഞാന് എന്തു വേണമെങ്കിലും ചെയ്യാം.. ". അവരുടെ കണ്ണുകള് നിറഞ്ഞ് ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഞാന് ഞെട്ടി തെറിച്ചു പോയി.സഹതാപ്ഥെകാള് ഏറെ എനിക്ക് എന്തോ ഒരു പേടിയാണ് ഉണ്ടായത്. അവര് എന്തിനാ അങ്ങനെ എന്നോട് പറഞ്ഞത്? ഞാന് പറഞ്ഞു, "നോക്കൂ എന്റെ കയ്യില് അത്രക്കുള്ള കാശ് ഉണ്ടാവുമെന്ന് തോന്നുനില്ല. ഞാന് എന്താ ചെയ്കാ?" .
"എന്റെ കയ്യില് കുറച്ച് കാശുന്ട്.. ബാക്കി.."
എന്നെ പറ്റി ക്കുകയണോ? എനിക്കൊരു സംശയം.ഹോ doctor എന്നെ പ്രതീക്ഷികുണ്നുതകാം. എനിക്ക് അച്ഛനെ ഓര്മ വന്നു. പാവം അച്ഛന് സുഖമില്ലാഞ്ഞിട്ട് എനിക്കെത്ര ദുഖമാണ് ഉണ്ടായത്... സഹായിക്കാം.
"ആ കാശ് ഇങ്ങു തരൂ.. ഞാന് വാങ്ങി തരാം". മരുന്നു വാങ്ങി കൊടുത്തു വേഗം നടന്നു.തിരിക്കെ നടക്കുമ്പോള് അവരുടെ കരഞ്ഞു തളര്ന്ന മുഖം ഓര്മയില് തന്നെ നില്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഈയിടൈക്ക് ഒരു സുഹൃത്തിനെ കാണാന് പോയിരുന്നു. അവന് വിശേഷങ്ങള് പറയുന്നതിനിടയില് എന്നോട് അവന്റെ സഹവാസിയ് കുറിച്ചു പറഞ്ഞു. അവനെ കാണാന് ഒരു പെണ്കുട്ടി വന്നിരുന്നു അത്രേ. അവള് എന്റെ സുഹൃത്തിനെ കണ്ടതും ഞെട്ടി പോയി, അവള് അവന്റെ നാട്ടുകാരി ആണ്. നീ എന്താ ഇങ്ങനെ എന്ന ചോദ്യത്തിനു ഉത്തരം കിട്ടി..
"അതു pocket money ഒന്നിനും തികയില്ല. എല്ലാ friendസും ഇതൊക്കെയാ ചെയ്യണേ.. ബാക്കി യുള്ലവരെ പോലെ ജീവിക്കാണ്റെ"?
പെട്ടന്നു എനിക്കാ മുഖം ഓര്മ വന്നു. ആ ആശുപത്രിക്ക് മുന്നിലെ കരഞ്ഞു തളര്ന്ന ആ മുഖം...
